When I Started Not Caring

"Besides being happier, you'll do a better job if you're working at a job you love, or at least like." - Alison Doyle. About.com

After the Big aannouncement from my boss, naging iba na ang pagtingin ko sa trabaho ko ngayon. And yep, I'm talking about my job again.

I'd like everybody to know na nag-resign na po ako.

I know. I know. May maririnig na naman akong "Na naman??"

Tatawanan ko na lang ang mga reaction nyo'. Narealize ko kasi, it's not worth it. This is not worth it. After all the hardships and the bad things I've heard about the people I've been working with, hindi mababayaran ng pera yung bad experience na nakuha ko sa job na toh'. I cannot allow this job to ruin even my self esteem now.

I've just rendered like 5 days for me to stay with the company. Just until I get my last salary this 15th. Hindi ko na kasi kaya eh. Even right now that I sit on my desk, doing nothing and my boss keeps telling me to go to work even if I have no more job to work at, I just couldn't seem to take it anymore.

Ever since I submitted that resignation letter, I couldn't care much on the company anymore. Or the people or the work. It felt like there's no sense to do my job at my best efforts since I'll be leaving in a few days anyway. I felt like... I just don't care anymore. I just want to get the hell out of this company and start a new career... the one I really wanted.

I asked VG if she felt the same thing (She was informed that her absorption as a Staff Nurse in the hospital would take effect not until January next year). She answered me with a Yes.

Ganun daw talaga. Kapag paalis ka na, you just don't care if you lose a good stat with your remaining days. You just couldn't do your best with your last days because you're leaving anyway.

And now, I hated being here. I just wanna go home and start a new life. Probably erase the memory of a such a bad experience from the company which I thought would boost my career in no time.

Well, it's almost my end shift. I'll have two more remaining days then.

Looking forward to my last day.



- chagadelic gurl -

The Regina George in Me

"Do your job well and do it well. The workplace bully wants you to fail and when you don't he or she will be defeated."

- Dawn Rosenberg McKay, About.com

Kung may isa akong pinaka-ayaw na tao sa mundo, eto yun. Yung mga taong walang ibang alam gawin kundi pagtripan ka. At sa hindi mo malamang dahilan, bakit ikaw.. ikaw lang ang trip niyang "pagtripan".

Dati, nagwork ako sa isang department store nung teenager pako dahil hindi ako sanay ng walang ginagawa. Inaasahan ko na dati na possibleng may hindi ka makasundo sa workplace mo. Hindi ko lang inaasahan na makaka-encounter ako ng mga taong hindi mo maintindihan kung bakit parang lagi siyang may dalaw.

Ikaw lang lagi pinagtitripan niyang pagalitan.

Parang lahat ng gawin mo, mali sa paningin niya.

Hindi mo rin maintindihan kung bakit imbyernang imbyerna siya sayo, na alam mo namang wala kang ginagawa sa kanya.

At maraming marami pa....

Nagkaron kami dati ng "close encounter". Dahil trabaho yun, ginawa ko lang ang trabaho ko. Narito ang eksena:

Bully Officemate: San ka galing? Di' ba bawal kayong umalis sa lugar nyo'?

Ako: Kumuha lang ako ng supplies kasi ubos na dito. Kanina pa kami tumatawag ng maghahatid ng supplies wala namang dumadating.

Bully Officemate: Hindi kayo pwedeng umalis sa lugar nyo. Tawag kayo ng tawag. Ang kukulit nyo'.

Ako: Wala ngang dumadating eh. Wala kaming gagamiting supplies kung hindi ako aalis sa lugar ko.

Bully Officemate: Yada yada yada yada yada.. (Hindi ko pinapansin ang mga sinasabi nya.) Yan na mga supplies mo. (Kinuha ko ang mga supplies at hindi ko siya pinapansin) Sigh! Hay nako. (Umalis siya ng lugar namin at sa tono ng boses nya, alam kong nabwisit siya sakin).

Eto lang masasabi ko, nung oras na yun, somehow happy ako. She deserved it.

At hindi sa pagmamayabang, parehas kami ng estado noon.. ngayon napadaan ako sa department store na yun... andun pa din siya. Same position I believe, habang ako.. lumevel up na. (At ayokong magyabang kasi baka maubusan ako ng mambabasa. LOL)

Pero, I would say. It should not be the suggested act on how you deal with these kind of people.

Sabihin na nating insikyora sila but the thing is, you both are in the workplace. Kung personalin niya man ang ginagawa mong trabaho lang. Problema niya yun. There is a thin line between your personal life and your working life. Lagi ko tong naririnig: Iwanan mo ang bagahe mo sa bahay nyo'. You better know how to separate both lalo na sa mga taong ganito.

Today, even in my corporate work, I still experience people bullying me. Which means, may mga tao talagang mahilig mantrip.. kahit saan.. kahit ano pang posisyon mo sa trabaho.

I asked Shyder before kung nararanasan nya yung mga ganitong tao knowing that he loves his work and he's getting along well with his guy officemates. And guess what, he answered me with a YES, that even though magkakasundo sila ng karamihan sa department nila, may isang tao na hindi rin niya maintindihan kung bakit iba siya pakisamahan.

His advice? Ignore them and do your job.

.

.

.

Pero, aaminin ko. Sa mga ganitong pagkakataon talaga.. lumalabas ang pagka-Regina George ko. At hindi ko maiwasang magpa-api. Hindi ako sanay. I find these people very unprofessional and I cannot accept that somebody's gonna ruin my day just because she's feeling like doing it.

Gusto ko siyang ilublob sa putikan at ipapulot ang bracelet ko gamit ang bibig nya'.

Gusto ko siyang iharang sa dartboard habang patuloy kong pinipilit tamaan ang bull's eye.

Gusto ko siyang ipahiya sa harap ng boss namin.

Gusto ko siyang barahin ng paulit ulit.

Gusto ko siyang hanapan siya ng mali para ipamukha sa kanya na mali siyang ng pinagtitripan.

Gusto ko siyang bigyan nang chocolate mousse na may kasamang lason ng daga.

etc... etc... etc...

Sheesh. Epekto na naman toh ng Sleepasil. Hahahaha

- chagadelic gurl -

Getting Fed Up... Again

I get so upset whenever someone says I did "bad" at work.

Parang feeling ko hindi ako makakapagtrabaho ng maayos buong gabi dahil masyado akong nacacarried away sa mga negative things na nasasabi sakin ng tao whether it's about work.. my personal life.. etc.

Kasi siguro.. perfectionist ako. If i failed to do something perfectly at work, nadidisappoint ako sa sarili ko.

Pero kapag naman marami akong nagagawang tama sa trabaho, I tend to become so much happy that I forget to keep my feet on the ground.

Tough Life. Tough Work.

I wish can just learn everything in a snap of a finger. And I wish that I can adjust and relate to how urged is everybody while I sit on my desk, accessing my Facebook and doesn't give a damn if they're so stressed about the Big Boss's demands.

Starting to get fed up.. again. I know. Feeling ko sa mga oras na toh' na ginagawa ko ang blog na toh', parang gusto ko nang umuwi at bumyahe paLaguna. Parang gusto ko nang basta na lang iwan yung officemate ko dito na magisa, wag pumasok bukas at magsubmit ng resignation sa Monday.

At dahil diyan, I went out kanina. Feeling ko kasi hindi ko na kayang makaharap pa ang PC ko na punong puno ng mga "Things to do! ~ T****** ASAP"

So I went out.

The photo above is the one I took while walking down Paseo de Roxas. The building to the right is the Chinabank building.

So far, wala namang tao kaya I took the chance to take the photos.



Here is another one. This photo shows the roads of Paseo de Roxas and obviously, wala ring gaanong mga sasakyan.

Para kasing feeling ko, kapag hindi ako umalis sandali ng opisina namin, hindi ako makakahinga. Hindi ako makakapagisip. I feel like I'm gonna be suffocated sa pressure... na ganito gawin mo.. na gawin mo yun etc. I wish I would just know what to do and how to do it... immediately.

I guess one factor that I'm guilty is that really.. I come to the office to work, do the job that they ask for and then I get home, sleep and take the rest days during weekends. Ayokong isipin ang trabaho kapag off ko. Ayokong isipin ang trabaho kapag umuwi nako. I just wanted to get things done. At sa palagay ko, yun ang problema ko... I simply don't care. I just want to get things done.

Maraming beses, naiisip ko. Baka naman hindi lang talaga nagwowork out ang ganitong career sakin.. maybe I needed something na ibang iba talaga sa pilit na binibigay sakin ng pagkakataon.

Pero, wala naman kasing company na perpekto. Nagkataon lang talaga na mas marami kang mapupuna kay CompanyA kesa kay CompanyB.

And unfortunately, I belong to CompanyA.

I remember what Shyder told me before: minsan talaga hindi maiiwasan na madi"ding" ka sa isang bagay na ginagawa mo pala ng hindi tama sa trabaho. At ang epekto? Bothered ka the whole day kapag may nakapansin and it's hard to do the job better when you're bothered.

LOL. These are just challenges at work I guess. And like what I used to say when I was still with my previous company,
.
.
.

kahit lumipat ka pa..
kahit magiba pa ang boss mo..
kahit magiba pa ang mga kasama mong maglunch
kahit magiba pa ang way mo ng pagaaccess ng proxy sa office.
at kahit nagiba na ang atm na kinukunan mo ng sweldo.

... You'd still get the same stress at work. Kanya kanyang forms lang ng stress yan.

I know. And I'm at the point of filling up my "Fed Up At Workplace" Tank again. So far, nasa 20% na siya. I hope I lose that percentage and love the work rather than filling more of that percentage in the tank everyday.

This is such a long road to walk over. I hope I can pass through the end.
.
.
.
and longer...



- chagadelic gurl -

The Devil Holds Your Resume

Another night in the office.

Nagsusunog na naman ako ng energy para sa trabahong pinili kong gawin at naging dahilan ng pagtalikod ko sa dati kong kinaiinisang kumpanya.

Balik na naman ako sa graveyard shift. Pero mas less ang stress. Hindi katulad noon. Pagod na pagod ka kahit nakaupo ka lang naman. Parang ayaw mo ng dumadating ang peak hours kasi siguradong magiging sunod sunod ang trabaho mo. Hindi mo pa magawa ang mga bagay na gusto mong gawin dahil either takot kang mahuli o may nakabantay sa likod mo.

Nakakainis pala ang ganon'. Feeling mo ginagawa kang preso. Walang kalayaang gawin ang mga bagay na pwede ka namang huminga kahit papano. Parang sa industriyang yon', wala kang karapatang huminga man lang. Binabayaran ka nila.. kaya may karapatan silang sabihin kung ano ang dapat mong gawin at ang hindi mo dapat gawin.

Work. Job. Career.

Yan ang unang una word na magdedescribe sa mga sinabi ko.

At sa lahat din ng graduates 5 years ago hanggang sa mga graduates ng kasalukuyang taon, ito ang pinoproblema nilang lahat.

Anong opening nila?
Saan ka magaapply?
Anong aaplyan mo?
Madali lang ba exam at interview nila?
Madali ba makapasa dun?
Marami bang nagaapply?
Magkano ang starting rate mo?
May incentives ba?
May HMO ba?
May leave credits ba?
May pasok ba pag weekends?
Morning shift or Graveyard shift?
May pasok ba kapag holidays?
May chances ba for promotion?
May iba pa ba silang opening bukod sa maintenance?

Yan ang mga tanong na karaniwang itinatanong ng mga taong naghahanap ng trabaho at nagbabalak maghanap ng ibang trabaho. Aminin mo, isa ka rin sa mga naging salarin. LOL

Isang gabi bago mag-end ang shift ko sa bago kong trabaho, nakausap ko yung tech support namin. Madalas kasi siyang sumali sa mga forums at isa sa mga inumpisahan niyang topic ay ang "Bakit kailangan pang sabihin ng mga HR Reps ang 'We Will Just Call You' ?"

I got his point.

Sa dinami dami ng mga inapplyan ko, hindi ko na mabilang ang mga ganitong words na sinasabi sakin ng mga HR Reps na nakakausap ko. Siguro lang, talagang maswerte lang ako dahil may ilang companies na kinokonsidera kaagad ako. Pero gaya nga ng sabi ko, marami rami na rin ang mga companies na sinabihan din ako ng ganyan. Iba iba lang ng version.

Bakit nga ba nila kelangan pang sabihin ito? Sabi ng officemate ko sa mga sumagot sa thread ng forum niya, sinasabi lang daw toh ng mga HR Reps para kahit papano hindi maputol ang connection ng nagaapply sa company?

Connection? Parang WiFi ba ito?... ganon'?

Bakit kailangan ng connection kung hindi rin naman tatanggapin ang nagaapply? Pwede namang sabihin na lang nila ang results kesa paaasahin nila yung mga nagaapply. Maghihintay ng text, tawag o email. Hanggang sa lumipas ang ilang linggo... kahit man lang sabihan ka ng:

"Sorry you did not pass the application because you were such an a****** during the interview. Go to hell."

Walang ganyan. Kahit misscall wala din. And that is so Lame.

Ilan sa parte ng barkadahan namin ang nakakaranas ng ganyan recently. Ang problema kasi, trend noon, unemployment ang resulta ngayon.

Sikat na sikat ang BS Nursing 6 years ago. Halos lahat ng school, kahit computer schools, ay nagoffer ng ganitong courses dahil sa biglaang trend ng mga kumukuha ng Nursing. Dahil daw ito sa taas ng demands ng Nurses lalo na sa America. Parang isang biglaang pagkapanalo sa lotto kung magiging nurse/caregiver ka sa US. Pwede kang makapagpatayo ng bahay sa Pilipinas, magpaaral ng 5 mong kapatid sa college at makabili ng 5 iba't ibang model ng Iphone o Blackberry. Hindi pa rin naman natatapos ang trend na yan, kumbaga lang, marami rami ang grumaduate ng Nursing mula 2004 hanggang 2010. Isama mo pa diyan ang mga datihan nang nurses at ang mga doctor na umalis para maging nurse sa ibang bansa.

Gaano na kadami yun? At buti sana kung Pilipinas lang ang nagpproduce ng nurses sa buong mundo. Marami pa. Maraming marami pang ibang bansa. Kaya parang nagoverflow ang nurses. Yung iba naman, pagkatapos makagraduate, saka narealize na ayaw pala nila ng Nursing. Yung iba dahil na rin siguro sa kawalan ng opportunity na yumaman sa Pilipinas o kahit kumita lang ng katumbas ng call center agents. Kung iisipin mo kasi, pareho lang ng stress ang nurses at call center agents... magkaiba lang ng mundo.

Ang nurses pumapasok kahit holidays. Ang call center agents wala ring holidays.
Ang nurses dumadaan sa graveyard shift. Ang call center agents kadalasang graveyard shifts.
Ang nurses nagoovertime nang hanggang 12hours. Ang call center agents OT din hanggang 12 hours.
Ang nurses nakikisama sa makukulit na pasyente. Ang call center agents nakikinig sa makukulit na at irate callers.

Halos pareho. Pero magkaiba ng pay.

Kung tutuusin nga dapat mas malaki pa ang bayad sa mga nurses kasi sila, name holder sila. Isa itong matatawag na lifetime career at kahit saan ka man magpunta, dala nila ang title nila bilang RN.

Pero balik tayo sa mga kaibigan kong nagaapply ngayon. Tama, mostly sa kanila ay mga nurses. At hindi maikakailang hirap silang makapasok sa mga hospitals kaya yung iba, nageend up na pasukin ang mga trabahong hindi naman talaga nila pinlanong pasukin bago sila magcollege.

It isn't as if masamang mag-iba ng landas, ito ang realidad. Ito ang course mo. Iba ang papasukin mong trabaho. At dahil yan sa realidad na mahirap talagang humanap ng trabaho sa Pilipinas. Lalo na yung trabahong may enough na bayad, may magandang oras, may magandang opisina, at may sariling PC na may access sa Facebook. At maiintindihan mo ang mga taong kumuha ng Political Science na ngayon ay nasa healthcare account sa isang call center. O di kaya yung kumuha ng Nursing na nagtrabaho sa Starbucks bilang barista. Lahat yan eh dahil sa kawalan ng opportunity at dahil na rin sa mga HR Reps na sasabihin ka ng "Tatawagan ka na lang namin".

Nevertheless, life is an open book and whether you choose to pursue your career or go along with the trend, it's all fully upto you. Ang importante, may silbi ka sa mundo. May ginagawa kang paraan para makatulong at hindi makaperwisyo sa ibang tao. Kahit wala kang trabaho o kahit pinipilit mong maging stewardess sa height mong 4'11", walang kaso yun. Ang importante, may ginagawa ka. Kumikilos ka. Hindi ka umaasa sa mga magulang mong umaasa lang din naman kung kelan ka magkakatrabaho.

And it's never going to end kahit makatatlong libo ka pang "We'll just call you."



- chagadelic gurl -

Minsan Nakakainis...

Minsan nakakainis...

Pinipilit ka sa mga bagay na inevitable...


How can I do my job, when the internet is like this???
.
.
.




Lame!



- chagadelic gurl -

Ganito Pala Ang Feeling...

Ganito pala ang feeling.

Para akong nanalo sa lotto. Para akong binayayaan ng himala. Para akong inulanan ng swerte.

.
.
.

Ganito pala ang feeling ng sa buong magdamag.. sa mga gabing nagdudusa ka.. sinasayang ang luha.. at nagtitimpi sa sama ng loob.

Ganito pala ang feeling.

Hindi mo inaasahan.

.
.
.

Sa kauna unahang pagkakataon, kung kelan hindi mo inaasahan. Biglaan naman dumadating.

Eto.. Eto..

Eto ang una kong closed deal sa isang buong buwan ng training, pagrereklamo, at pagf-facebook sa office.

Finally, may isang pumayag sa inaalok ko.

.
.
.

Ganito pala ang feeling. Sana bukas ulit.



- chagadelic gurl -

The Return of the Come Back

It's been such a long time bago ulit ako nakabalik sa pagsusulat.

and Thank God, He actually gave me a job that's something definitely different from the previous one that I had .. where I'm actually doing the dirty deed of blogging (which is not allowed in the office).

Opo, mga readers. I'm now hired.

I got hired with the job posting that I recently published along with the pictures of their Interview Room.

And again Thank God, he gave me something that would totally enhance my skills and to think about it.. It's not just an ordinary job...
.
.
.
.

...and I'm talking about the job again.


So much happy??... just relieved.

I'm just relieved that somehow may pangfinace na naman ako para sa mga kelangan sa bahay, para sa panluho at para panggastos sa kakaUNLITXT ko everyday.

Well, of course, I'm sort of relieved din dahil kahit papano, I ended up with a job where I wouldn't curse the customers who complains about how simple they can print out their itineraries without a printer.

There are a lot of changes actually.

First thing:

Facebook, YM, Non work related surfing is...
NOT ILLEGAL.

how cool is that compared from my previous job??

Been coming to work for two weeks already but all I had been doing was to actually blog, use FB, chat on YM, do a little research. I guess that's just for now. We'll be moving to a new office soon where I can really do the job na. Ngayon kasi, we're still on planning stage and execution will proceed once the things we need are ready.

I guess this is the perks of having the job right now na hindi pa ayos ang lahat... you'll have a lot of "Petiks Mode". But I wouldn't like that for a long time. Even though the job is really good. I'm still looking forward to do actual work.

I guess this is where I'll be starting out again.

Welcome back to reading!



- chagadelic gurl -

My Job Interview

After finally having the courage to quit my job and look for a new one, here I am now.. getting interviews from different companies for different positions.

Eto ang isa sa mga bloggable entries ko for a job interview.

.

.

.

Job Interview

Schedule: 1PM on June 23, 2010

Interviewer: Sales and Business Development Manager

Position: Account Officer

.

.

.

Wala lang, dahil sa kagustuhan kong maidocument ang isa sa mga pinaghihirapan kong applyan ngayon.. I took a picture of their interview room. The one I posted above is the main entrance of the interview room I was telling you about.

Hinihintay ko ang pagdating ng taong magiinterview sakin at kakatay sakin ng mga tanong.

Excited? Nervous?

Both.


I just hope I get the job. And I just hope that the job will fit me well this time.

- chagadelic gurl -

Falling Grains and Falling Brains

Tuesday afternoon. It's usually a boring time sa office.

Most of the people couldn't just wait to log off and get their asses off infront of their stations. Iba ang feeling ngayong Tuesday na to'. It isn't like the usual na "matatapos na ang araw, looking forward sa bukas..."

It's still a boring afternoon sa office pero iba talaga ang pagkaboring ngayon. It felt sad rather than just boring. Siguro dahil from the past weeks, sunod sunod na ang nagpapaalam sa company. Yung iba nga, last week na pala nila this week.

Nakakalungkot lang isipin. Andami nang umaalis.

Dating masaya ang atmosphere sa office. Parang everyday, naeexcite kang pumasok para mahabol yung stats mo. Parang ngayon, wala ka nang ganang magtrabaho. It just kills you everytime you come in to work.

Ever since I started working with my present team, naging iba ang paningin ko sa company. Partly, naging masaya ang stay ko dahil sa muli, naramdaman kong importante ako sa mga kasama ko.

Biglaan lang, isang Sunday na pumasok ako, naramdaman kong parang tinatamad nakong pumasok. Naramdaman kong parang wala ng saysay ang bawat effort na ginagawa ko at kahit pa maging top performer ako palagi, wala na rin namang halaga. Hindi ko mapigilan ang feeling na gustong gusto ko ng gumawa ng resignation paper.

I had been holding back since last year. I'm actually trying to make myself love the job over and over again. I had been succeeding to love the job again most of the times and during these times, I know this is only something that I feel for myself na pwede ko pa namang labanan.

But this time, I know it's different. I could tell sa dami ng mga taong nagfifile ng LOA at nagsusubmit ng resignation letter. And I am currently at the same point.

I'm so urged to submit the resignation paper already. I thought I just needed a break pero kung ako lang talaga ang may problema, why do others completely leave the company as well?

Sa tingin ko, nalaman ko ang problema.

I spoke to a friend a few days ago. Nalaman ko ngang last day na ng isa naming kasamahan this coming friday. I was able to find out that she actually stayed for 4 years in the company. Isipin ko lang sa sarili ko, I wouldn't like spending my entire time working as an agent specially that I not getting any younger. But she did then suddenly she just threw everything away.

It has been a good investment. Pero bakit nga ba bigla mo na lang itatapon ang isang career na halos malaking parte ng buhay mo ang nakuha? Simple enough to find out. She's just not growing anymore.

For four years, it has only been the same amount of basic salary and very minimal raise. For four years, she started as an agent at hanggang ngayon, agent parin siya. It felt like there will be no sense staying with the company anymore since hindi rin naman tumataas ang value mo at hindi rin tumataas ang sahod mo. What's the point?

That is the question. What's the point in staying in a company when you hate the policies and the company wouldn't even give you a credit if you stayed with them for years. Non sense.

Can't blame people who want to be more productive outside of this company lalo na kung gusto mo talaga ng growth at kung nagaasam ka ng raise na hindi naman maibigay ng company sayo.

At dahil diyan, trabaho na naman ang topic ko. Naguumapaw na naman ako sa sama ng loob pero hindi ko naman magawang lumabas sa comfort zone ko.

Mula sa isang malaking bilang ng mga bagong empleyado, unti unting kumakalas ang bawat isa at tinutungo ang kalayaan sa paghahanap ng pagkakataon na makuha ang pinapangarap na trabaho. Habang ang iba naman, unti unting inuubos ang pasensya, pagod, kaalaman sa mga bagay na walang kasiguraduhan kung saan mo pwedeng mapakinabangan kapag naisip mong lisanin ang mundong pilit mo lang isinisingit ang sarili mo.

Masyadong malalim. In short, magresign na lang kung ayaw mo na kasi nakakabobo ang trabaho.

- chagadelic gurl -

Something To Look Forward To..

I hated my job. You all know that. Sawa nako sa calls. Sawa nako sa Sales. Sawa nako sa Service at sawa nako sa mga kausap na galit na galit dahil hindi niya maprint ang documents niya tapos later on sasabihin din niyang wala siyang printer.

I almost gave up. I was at the point of submitting my resignation paper. (At trabaho na naman talaga ang dinidiscuss ko ulit)

Kung di' nga lang ba talaga ko pinigilan nung isang supervisor, matagal na sana akong wala sa company na to.

Pero since nagkaron ng pagbabago, kahit mabagal ang process.. parang nagiging OK na din ako sa mga pagbabagong naganap. Kahit papano nakakasabay na din ako sa demands ng kumpanya kahit medyo nakakapressure ang Sales. At bukod dun, ipinagpapasalamat ko ang isa sa mga bagay na buti-naman-at-naisip-gawin-ng-company.. ang mamigay ng GC para sa mga top performers.

Masaya nako para sa araw na to. Pangalawa ako sa highest at kahit pangalawa lang ako, hindi ko sukat akalain na mabibigyan pa rin ako ng GC. At sobrang pinahahalagahan ko talaga ang GC? Oo, kasi ang hirap mangulit sa mga taong ayaw naman bumili at higit pa dun, babagsakan ka lang naman ng telepono pag ayaw na niya sa binibili niya. Labo.

Pero at least, it gets better everyday. Maraming challenges and the good thing is that I always get to be on the top kahit na paminsan minsan lang. Masaya nako sa ganito. Plus the extra rewards which is a good thing kasi kung hindi ako magkakaroon ng GC, hindi ako makakabili ng sandals. (I so dreamed to go on a shopping!)

Kung iisipin mo, GC lang naman yun. Why do I bother myself so much about it?

Dahil ang Gift Certificate ay katumbas pa rin naman ng pera. Para kang may dagdag na sahod sa ginagawa mong extra effort sa pagbebenta. Extra Income kumbaga, kahit Php100 lang yan, ok na rin!

Konting hintay pa. Konting effort pa. Sana lang next time, top performer na din ako.

To GOD Be The Glory!



- chagadelic gurl -

"Bloggable" Blog..

Habang binabasa ko ang mga nakaraan ko ng entries sa blog na ito. Napansin ko na ang karamihan ng mga blogs ko dito ay puro na lang tungkol sa trabaho. (Hindi ko sasabihing trabaho na naman ang gusto kong maging topic pero dahil binabanggit ko na edi aaminin ko na rin).

Puro trabaho ang karamihan ng blogs ko. Tanong ko tuloy sa sarili ko, talaga bang ganun ako kaapektado sa trabaho ko?

Sagot ko? Oo! Nung nakaraang buwan, 11hrs akong nagsasayang ng oras sa kakapakinig ng problema ng ibang tao na hindi ko naman talaga dapat problemahin. Ngayong nagchange shift na, balik 9hrs na ulit ang trabaho ko. At pinili ko na talagang magpangumaga. Bakit kamo? Konti nga ang sweldo, less stress naman.. less din ang pagkakasakit ko.

Pero mabalik tayo sa mga nilalaman ng blog ko. Naisip kong parang dapat nga yata hindi tungkol sa Tropahang Chag ang title o description ng blog na ito.

Hindi kaya dapat ko ng palitan ang title??

Pero, kahit umaapaw sa usapang career ang blog ko, isang kakaibang bagay.. alam kong nakakarelate sila habang binabasa ito.

Dati rati, wala kaming mga concern sa kung ano ang kahihinatnan ng bukas. Basta ang alam namin, mga matitino kaming estudyante ng school namin (Parang mabigat din sa loob kong sabihin toh ah'). Marami din kaming kalokohang ginawa noong high school and is still counting. Pero sa pagkakataong kailangan mo ng humarap sa tunay na buhay, marunong kaming magseryoso.

Oo, kahit ako sa sarili ko. Alam kong magulo ang sarili kong blog. Siguro dahil halo halo na ang nasa isip ko. Palibhasa nakakapanibago at atmosphere dito sa office (Palihim na naman akong nagtatago at gumagawa ng kasalanan).

Tahimik. Konti lang ang tao.

Sa tingin ko, kung laging magiging ganito ang araw araw kong pagpasok, baka sakali, tumagal pako ng ilang buwan. Dahilan lang naman kung bakit ako atat na atat ng magresign eh dahil dumadating ako sa point na nagsasawa na rin ako sa ginagawa ko.

Siguro nga, life doesn't stop when everything seems to fail and you chose to quit. Life and earth will always be turning and everything will still fall off to pieces for some time.

Para sa mga nagnose bleed, heto ang tissue.

Simple lang lang naman eh. Ang sarap na mag-give up pero even if I give up, I will still get the same problem outside.



- chagadelic gurl -

Ako at Ang Avaya

Kasalukuyan akong nakatingin sa Avaya Phone ngayon. Hinihintay ko ang oras. Hinihintay ko na katukin ako ng avaya at sabihin saking.. "Tumigil ka na diyan, umuwi ka na. Wag mo ng pilitin ang sarili mo.."

Muntik na akong gumawa ng isang desisyon kahapon na sa tingin ko ikababago ng buhay ko dapat sa araw na toh'.

Oo. Muntik nakong magresign.

At ano kamong dahilan? Na baka materminate ako dahil sa hindi ko pagpasok sa isang araw na blocked dahil wala akong dahilan sa pag-absent ko.

Kokontrahin ko kung sino ang magsasabi saking wala akong dahilan para umabsent. (At galit daw talaga ko??) Meron akong dahilan. Meron!

11:00PM to 10AM ang pasok ko ng Thursday at dahil magpapalit na ng schedule, magkakaroon ng tinatawag na interim period kung saan iaadjust ang oras ng pagpasok mo para maihabol sa magiging schedule mo. At eto ang nangyari..

Paguwi ko ng bahay ng 12pm, ayan na, inantok nako so natulog nako. Ang problema ko naman non, nasanay ata ang katawan ko na magpanggabi dahil hindi nako makatulog sa gabi. Iniyakan ko na lang..sa sobrang asar ko sa company dahil hindi man lang kinonsidera ang adjustment ko. Pinapapasok nila ako ng 8am hanggang 7pm.

I consider that unfair dahil yung iba nga diyan, 4 days and off. Sigh! Life was unfair at that moment.

I ended up being absent at iniyakan ko pa rin yun dahil sa sobrang takot ko. Blocked dates kasi which means that you are not allowed to be absent.

And to my desperation, sinabi ko na sa sarili ko. Gusto ko na talagang magresign..

Ako at Ang Avaya. Sana log out na lang palagi.



- chagadelic gurl -

Ang Trabaho... Bow!

Kakatapos lang ng regularization ko last month at ngayon, bumibilang nako sa ika-7th month ko sa trabaho. Araw araw stressful. Araw araw nakakainis ang mga kausap mo. At araw ka ding napupuyat.

Nakakaloka talaga magtrabaho sa gabi. Lalo na sa oras ko na covered na covered and buong umaga ng mga clients. 7PM to 6AM.

Tama. 11hrs akong nasa opisina at nakatitig sa monitor at buong magdamag kong pinapagod ang sarili ko para kumita ng perang isang araw lang eh dumudulas na sa kamay ko.

Kagabi, isang trip ang naisip naming gawin ng mga barkada ko. Hinanda ang tuna na nilagyan ng suka. Nagluto ng scrambled egg at sinabawan ng ketchup. Binuksan ang bote ng Red Horse. Shot na!

Isang normal lang naman na inuman ang naganap kagabi. Pero sa interes naming tatlo (Oo, tatlo lang kaming nag-iinom kagabi), iba iba ang nagpagusapan namin. Umabot sa usapang love life, usapang gaguhan, usapang "kelan-tayo-manonood-ng-alice-in-wonderland", at usapang trabaho.. na naman.

Hindi ko nga alam kung bakit paborito kong ikwento ang trabaho ko, pero kasi siguro, eto yung period ng time na masasabi mo sa sarili mong andami mong gustong gawin sa pera at oras mo pero hindi mo magawa. Noong graduating pa lang ako, excited nakong magtrabaho. Ngayon namang graduate nako, gusto ko na lang ulit bumalik sa pag-aaral.

Balik tayo sa inuman. Sa pagkukwentuhan namin, naisiwalat ko ang pinakadahilan ng stress ko sa trabaho. Nasabi ko talaga na nitong mga huling linggo, andaming pressure sa trabaho. Kabi-kabila ang emails na dapat mahit ang metrics.. dapat ganito.. dapat ganun. Panay pa ang dating ng mga clients na panay din ang bantay sa ginagawa mo (Siguro yung ibang readers hindi maiintindihan ang sinasabi ko about sa trabaho ko). Pressured. Stressed. Yan ang umiikot sa utak ko.

Naging masasakitin ako. Lagi akong nanghihinang pumasok. Para sakin, antagal lagi ng oras ko kapag nasa opisina ako. Para akong bibitayin sa tuwing makikita kong papalapit na ang building ng opisina namin. Para mairaos ko ang araw bibili na naman ako ng iba ibang drugs para lang makayanan ko ang bawat araw araw na ipinapasok ko. Parang sacrifice sakin ang paglabas ng bahay at pagsakay sa bus papuntang makati. At ang masasabi ko lang, ganito ang feeling ng gusto ng mag-give up sa trabaho.

Andun nako sa point na ayoko na talagang pumasok. Gusto ko ng gumawa ng resignation letter. Nagon-line na rin ako para humanap ng ibang trabaho. Yung hindi ng boses at hindi kailangan makipagpatintero sa customer sa kabilang linya. Pero habang binabasa ko ang mga description ng jobs na sinend sakin ng Jobstreet, parang gusto kong lumuha at magtatakbo na lang pauwi ng bahay.

Andito yung mga description na mababasa mong:
Must be willing to handle pressure.
Must be willing to work on shifting schedules
Must be aggressive and goal oriented.
Must know how to handle irate customer and deal with their urgent needs and inquiries in a soft tone.
Lentek! Binabasa ko pa lang para tuloy nawawalan nako ng ganang maghanap ng ibang trabaho. Naisip ko tuloy, lahat ng trabaho may pressure. Lahat ng trabaho may stress. Kahit saan pako magpunta, at kahit makamit ko pa ang pinapangarap kong dream job sa Hollywood bilang director ng films na katumbas nina James Cameron at Ang Lee.. may pressure pa rin. Kahit saang lupalop pa ko ng mundo makarating, kahit anong trabaho, at kahit sinong boss pa ang makaharap ko, may pressure pa rin.. may stress pa rin.. at bawat trabaho.. ay luluhaan mo din.

Nabasa ko dati sa isang libro, how do you define a perfect job? Or which is a perfect job? The job that you hate doing so much but pays you a lot or the job the you love doing but pays you very little?

Sa totoo lang, my current job is definitely not the job anybody should ever wish or dream to have. Pero pinili ko to. Tinanggap ko to. Hiningi ko to. Binigay naman sakin kaya dapat ko lang tanggapin kahit anong challenges pa ang meron dito.

Siguro lang, mas pinili ko ang money kesa sa sarili kong pangarap.

Di bale, may oras pa naman. Sana hindi pa huli ang lahat para sa mga pangarap ko (Ang drama!). And I don't want to take calls forever.



- chagadelic gurl -

The Art of Working

OT. Over time. Sagad na oras sa opisina.

Yan ang kinakaharap ko ngayon habang 11 hours nakong nakaupo sa station ko at hinihintay na matapos ang karumal-dumal na oras ng shift ko.

Ilang linggo na silang nagre-request sa mga empleyado na mag-OT dahil nadagdagan ang time required para mameet ang demands ng clients (nosebleed!). At sa dinami dami ng request nila, ngayon lang ako nagreply. At isang oras lang talaga ang kaya kong i-contribute.

Kung babalikan ang mga unang araw na nag-aaral ka pa, ma-late lang ang professor ng 15 minutes, may isa na diyan na sisigaw na "Uwian Na, Di na dadating si Sir!".

Nung Highschool naman, dinadalangin naming lahat na sana nabangga, natraffic at tinangay na ng ipo ipo ang sinasakyan ng mga teacher namin (Sa mga ka-batch kong nagbabasa nito, alam kong alam nyo ang sinasabi ko).

Kung ikukumpara mo ang oras mo nung Highschool, College at ngayong nagtatrabaho na, minsan ang ang sarap isipin na sana lang... sana lang, may reasonable na sweldo ang maging estudyante... para habang buhay estudyante na lang ako.

Imagine, kung 8 hours a day kang papasok as estudyante, sumusweldo ka pero nakaupo ka lang naman. Bukod dun, may allowance ka pa galing sa magulang mo. Hawak mo pa ang oras mo. Pwede kang umabsent anytime at di mo na kailangang mag-submit ng medical certificate at magcall-in. Simple lang. Wag kang pumasok, tapos.

Sa College, ganun ka-walang pakelam ang professor sayo'. Pero aminin nating maraming panahon na nagpapasalamat ka na ganito ang prof sayo lalo na sa mga pagkakataon na isang oras kang late pero papasok ka pa rin sa klase niya, tapos hindi ka lang niya papansinin.

Sa Highschool naman, base sa karanasan ko, eto ang mga ipinagagawa nila kapag late ka:

a.) Bumunot ng malaking talahib sa likod ng school.
b.) "Mag-squattras" ng depende sa demand ng mga CAT officers
c.) Para sa mga lalaki, susuntukin ng isang teacher na maton sa braso.. na kalaunan ay malalaman mo pala bading.

So far, heto lang naman yung kadalasang naging parusa noong High school kami pag late ka. Hindi naman din ako madalas malate dahil 52 steps lang ang school ko mula sa bahay namin.

Ngayon, pag nalate ka. Nakafile na yun. Tatlong beses ka lang pwede malate or else, issuance na ng warning yan. May deductions pa.

Sa oras na to', hinihintay ko ang notification ng supervisor ko kung ano nang nagyari sa pagfi-file ko ng OT ng isang oras habang yung mga kasabayan ko eh dito na natulog sa office para lang sa OT.

Kung hindi man ma-approve ang OT ko, hindi ko yun panghihinayangan. Mas mahalaga pa rin talaga ang quality time at itlog na pula at kamatis pag-uwi ko mamayang umaga.

Kaon na ta!


- chagadelic gurl -

The Job Interests

Natapos na ang mga appraisals.

Natapos na rin ang annual performance evaluation. Income Tax return. 13th Month Pay.

Natapos na rin ang holiday rush and ang super nakakairitang traffic sa SLEX.

At heto ako, muli, nasa office pa rin. Gumagawa ng kalokohan na nagsusurf ng blocked sites at patingin tingin sa paligid dahil baka ma-screenshot ang ginagawa kong kasalanan.

Papungas pungas na ang mata ko at gusto nang bumagsak ng katawan ko. Sobrang antok nako, antagal pa ng next break ko. 4:00am. Gustong gusto ko na talagang matulog.

Mahirap ang Graveyard shift. Tulog ka sa umaga. Gising ka sa gabi. Yun ang problema ko, dati, sanay akong puyat at gising hanggang madaling araw (Nagagawa ko toh nung wala pakong boyfriend). Pero simula nung naging medyo emotionally stressful na ang bawat araw, madalas nakong gising sa maghapon at bumabagsak ang katawan ko sa gabi.

Kaya heto, nagdudusa ako ngayon. Sobrang antok. Tagal ng oras. Walang masyadong tawag.

I wonder, yung ibang barkada ko kayang nasa GY Shift din ay inaantok ng tulad ko ngayon???

Si Majoh, nurse. 7PM to 7AM.
Si Lot, call center agent, ewan ko kung anong in nya, basta alam ko 12AM labas niya.
Si Cacy, engineer, pang-umaga siya. kaya wala siyang problema kundi magpetiks.
Si Joseph, jobless.. daw
Si Art, nurse din.. daw
Si Michael, seaman, nagpapakasarap ngayon sa barko at hindi ko alam kung nasaang bansa siya ngayong oras na toh.
Si Ernest, "software engineer", ang may pinakamabangong job description samin. pangumaga din siya at alam ko, flexible oras niya dahil palagi siyang late.
Si Jamie, businesswoman, taong bahay din kaya alam ko malaya din ang oras niya.
Si Jeanal, text addict, 24hrs ang shift sa pagtetext at pakikipagchat.
Si Che, isa pang text addict, etoh naman 12hrs ang shift sa pagtetext at 12 hrs ang shift sa gimik.
Si Charisse, estudyante pa lang, ang aming valedictorian, kaya wala akong masasabi sa schedule niya kasi wala din akong idea.
At ako? wag nyo ng itanong, basta shift ko ngayong oras na toh.

At dahil paputol putol ang pagsusulat ko dito dahil may biglang pumapasok na trabaho, 10 minutes na lang, break ko na ulit.

Itutulog ko muna talaga to'. I swear.


- chagadelic gurl -